Podręcznik Murraya dla podróżników, który został opublikowany w 1878 roku, mówi:
odwiedzający Northampton natychmiast przypomną sobie skórzane fartuchy i brudne twarze, które nawiedzają ulice tej krainy szewców.
Historia szewstwa sięga jeszcze dalej – pierwszym znanym punktem odniesienia dla szewców w hrabstwie jest Peter the Cordwainer, o którym wspomina się w zapisach z początku XIII wieku.
Branża obuwnicza rozwijała się wokół dobrze prosperującego handlu skórami, dla którego Northampton posiadało wszystkie niezbędne składniki: dobrą gliniastą glebę, która zapewniała doskonałe pastwisko dla zwierząt; rozległe lasy dębowe (kora dębu w połączeniu z wodą z rzeki Nene stanowiły idealne warunki do garbowania skóry) i kwitnący rynek bydła. Tak więc dobra podaż materiału i centralne położenie Northampton w sprawiły, że obszar ten był szczególnie odpowiedni do szewstwa.
W 1642 r. konsorcjum lokalnych szewców wygrało kontrakt na dostawę butów do użytku żołnierzy podczas angielskiej wojny domowej. Northampton oficjalnie ogłosił swoją przynależność do rojalistów (chociaż później stało się jasne, że poparli oni złą stronę).
Do XVIII wieku szewcy zaczęli przechowywać buty we wspólnych magazynach, a obuwie produkowano w dużych ilościach,. Szewcy zwykle prowadzili warsztaty w swoich domach, gdzie pomagały im żony i dzieci. Szewcy musieli być wysoce wykształceni, zachowywać zapisy i dostosowywać się do pomiarów, aby zapewnić prawidłowe dopasowanie obuwia.
W połowie XIX w. przemysł ten powiększył się do prawie dwóch tysięcy szewców, z których niektórzy określani są teraz jako “producenci” zatrudniający dużą liczbę rzemieślników, dostarczający im materiały i sprzedający gotowy produkt kupującym.
Biznesmeni w tym czasie zaczęli dostrzegać, że mechanizacja oznacza zysk, ale zmiana doprowadziła do sporu o mechanizację w latach 1857-59. W 1858 r. utworzono Northampton Boot and Shoe-makers Mutual Protection Society, aby sprzeciwić się mechanizacji, a gdy w 1859 r. producenci Northampton wydali oświadczenie potwierdzające, że maszyny do zamykania (szycia) cholewek do butów mają zostać wprowadzone, zachęcano szewców do poszukiwania pracy poza Northampton. Jednak strajk nie powiódł się, ponieważ wielu szewców nie sprzeciawiło się maszynom, jeśli ich praca nie była zagrożona.
Niektórzy pracodawcy jednak wytrwali i chcieli, aby wszyscy ich szewcy pracowali w fabrikách. Ostatecznie ustalone płace i godziny oznaczały koniec autonomii robotników i powstały fabryki obuwia z maszynami napędzanymi silnikami parowymi.
Dzięki nowym zmechanizowanym metodom produkcji masowej, tworzenie obuwia była znacznie szybsze i tańsze. W Northampton wybudowano wiele rzędów mieszkań dla pracowników fabryk, z czego znaczna część znajdowała się bardzo blisko centrum miasta.
Około 1870 roku Charles Goodyear opatentował swój własny wariant tradycyjnego procesu zszywania. Wiązanie dotychczas polegało na zszyciu cholewki buta z podeszwą za pomocą paska ze skóry (ściągacza), ale w metodzie Goodyear ściągacz jest zszywany maszynowo zamiast ręcznie. Po tej rewolucji prawie połowa mężczyzn mieszkających w Northampton została szewcami.
Na początku XX wieku liczba fabryk obuwia w Northampton stale rosła, a prawie wszystkie miasta i wioski w hrabstwie miały na pewnym etapie kwitnący przemysł obuwniczy – każdy z własną, odrębną specjalizacją. Long Buckby słynął z bardzo wysokiej jakości swoich trzewików, Wollaston ze swoich butów roboczych. Inne miasta, takie jak Rushden i Kettering, zawdzięczają swój charakter właśnie branży obuwniczej.
Szewcy z Northamptonshire często byli odpowiedzialni za produkcję obuwia wojskowego. Podczas wojen napoleońskich, na początku XIX wieku, Urząd Marynarki Wojennej często zamawiał tysiące par od szewców Kettering. Byli również odpowiedzialni za dostarczenie około 50 milionów (!) par butów do sojuszniczych sił podczas pierwszej wojny światowej.
Lokalny handel skórą już dawno minął, ale tradycja obuwia wciąż się rozwija, a buty wykonane metodą Goodyeara są nadal uważane za produkty najwyższej jakości.
Dziś rzemieślnicy i projektanci z hrabstwa nadal doskonalą swoje umiejętności i procesy rzemieślmocze, a jednocześnie produkują najlepsze obuwie dostępne w dowolnym miejscu na świecie.
Andrew Loake